Nίκος Δήμου

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΡΗΓΟΡΑ AYTOKINHTA ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΣΙΓΑ και αργά αυτοκίνητα που κινούνται
γρήγορα. Μιλάμε βέβαια για μέσους όρους (εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν). Πρέπει
να έχει σχέση με τη ψυχολογική στάση των οδηγών που διαλέγουν το
συγκεκριμένο μοντέλο.

Π.χ. Rover (ή Honda, όπως προτιμάτε) 216 GSi. 116 ίπποι, ούτε 1100 κιλά,
επιτάχυνση 0-100 σε 10΄΄. Οι οδηγοί τους (και είναι πολυάριθμοι) τα
πηγαίνουν σαν ψόφια. Σχεδόν ποτέ δεν έτυχε να συναντήσω 216 που να κινείται
με μπρίο. Μάλιστα, μερικές φορές οι (συνήθως νεότεροι) οδηγοί των 214,
είναι πολύ πιο ζωηροί.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα Renault Clio. Με τον κινητήρα 1.4 (βρίσκεται
στο 90% των μοντέλων που κυκλοφορούν στην Ελλάδα - άλλος σνομπισμός αυτός!)
είναι ένα πολύ ζωντανό αυτοκίνητο. Ποιός το αξιοποιεί; Σέρνονται οι οδηγοί
τους, σαν να ρυμουλκούνε μάρμαρα. (Τα 16V όμως, πετάνε!)

Εξίσου νωθροί είναι πολλοί οδηγοί των νεότερων Honda Civic (βλέπω κάτι ESi
και Vti και μου καίγεται η καρδιά... δεν βλέπουν πόσο δυνατά πάνε τα CRX με
ίδια άλογα;) Σε σχέση με τις ιπποδυνάμεις τους αργά κινούνται και τα
περισσότερα καινούργια BMW (κυρίως τα 318i), ενώ αντίθετα οι οδηγοί των
μειονεκτικών (σε σχέση ιπποδύναμης-βάρους) Mercedes 190E, 1.8, κάνουν
φιλότιμες προσπάθειες.

Αυτά για τους αργούς. Οι γρήγοροι; Οι οδηγοί των Peugeot είναι οι πιο
νευρικοί από τους «Γάλλους» (αντίθετα με τους αδελφούς τους, της Citro_n)
και οι πιστοί των Golf (Gti κλπ.) κρατάνε τους ρυθμούς τους. Οι πλέον
δυναμικοί όμως βρίσκονται στα Fiat Uno. Συχνά ξεπερνάνε τις δυνατότητες του
αυτοκινήτου τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τις Alfa Romeo 33. Γενικά οι
κάτοχοι ιταλικών μοντέλων είναι καλύτεροι από τα αυτοκίνητά τους. (A, η
ένδοξη παράδοση των Autobianchi!) Σπάνια θα δεις Alfa να πηγαίνει σιγά ή
άτσαλα.

(Ιδιαίτερα το «άτσαλα» με εκνευρίζει αφάνταστα! Δεν με ενοχλεί κάποιος να
οδηγεί αργά, φτάνει να έχει έναν συγκεκριμένο ρυθμό. Αυτό που με σκοτώνει
είναι να είμαι εγκλωβισμένος πίσω από ένα αυτοκίνητο που πότε πάει γρήγορα,
πότε σιγά, αντιμετωπίζει άνισα τις στροφές, χαζεύει και ξυπνάει - και
γενικά κινείται άρρυθμα.)

Κάντε κι εσείς τη στατιστική σας στο δρόμο. Θα δείτε συχνά πόσο άσχετη
μπορεί να είναι η δυναμική του οδηγού από αυτήν του αυτοκινήτου. Φαίνεται
πως, τελικά, η προσωπικότητα του πρώτου επιβάλλεται στο δεύτερο. Γιατί τη
«ψυχή» ενός αυτοκινήτου μπορεί να την νιώσει μόνον όποιος έχει τους
ανάλογους αισθητές. Πώς να καταλάβει ο συνταξιούχος, που χάρη στο εφάπαξ
αγόρασε στα εξήντα πέντε του αμάξι, τι ψυχή έχει ένας δεκαεξαβάλβιδος
κινητήρας με διπλούς επικεφαλής εκκεντροφόρους. Θα αλλάζει ταχύτητες στις
2500 στροφές (όχι συνειδητά - μήπως και διαβάζει στροφόμετρο;) και το
αυτοκίνητο δεν θα τραβάει... Με τέτοια δική του ψυχή τι να τα κάνει τα
εκατόν δεκάξι άλογα; Να τα ταΐζει σανό;

ΠΑΡ? ΟΛΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΠΑΘΩ TA ΤΖΙΠ (στην πόλη) αρχίζω να νιώθω μέσα μου
φιλοτζιπικά συναισθήματα. Τι διάβολο, «άρρεν» γράφει η ταυτότητά μου, κάπου
έχω κι εγώ την macho πλευρά μου.
Κι έστω κι αν δεν αναιρώ αυτά που έχω γράψει (ότι τα μεγάλα 4X4 αποτελούν
ανορθογραφία μέσα στο αστικό τοπίο - σαν αυτόν που πάει σε δεξίωση με στολή
δύτη), έχω αρχίσει να συναισθάνομαι τη γοητεία τους. 'Αλλωστε για τους
ανοιχτούς χώρους, τα βουνά και τα λαγκάδια, τα χιόνια και τις λάσπες, δεν
είχα ποτέ αντίρρηση. Εκεί είναι στο στοιχείο τους. Με ενοχλούν όμως όταν τα
βλέπω έξω από τις ντισκοτέκ και στα πάρκινγκ των 'Αλφα-Βήτα Βασιλόπουλων.

Θα μου πείτε -τι να κάνουν οι άνθρωποι- δεν μπορούν να έχουν πολλά
αυτοκίνητα. Αφού θέλουν να ανεβαίνουν στα βουνά αναγκάζονται να παίρνουν το
τζιπ - το οποίο πάει KAI στο Βασιλόπουλο. (H λιμουζίνα ΔΕΝ πάει εκτός
δρόμου!) Υποψιάζομαι βέβαια ότι τα μισά (και παραπάνω) 4X4 δεν έχουν ποτέ
κινηθεί εκτός δρόμου - απλά πουλάνε image.

Ωραία -τότε όμως ας μένουν πιστοί στο image- την εικόνα του «πολύ άντρα»
των Camel. Διότι έχω χαζέψει με τη νέα μόδα που βλέπω: ΤΖΙΠ ΜΕΤΑΛΛΙΖΕ!
Δηλαδή, με απαλά μεταλλικά χρώματα.
E, αυτό πια είναι το άκρον άωτον της διαστροφής. Είναι σαν να βλέπεις τον
Σβαρτσενέγκερ με φούστα λαμέ!

Τα τζιπ δικαιούνται κανονικά ένα μόνο χρώμα: χακί. Του πολέμου και της γης.
Και μάλιστα χακί με βαθυπράσινο καμουφλάζ. Βάψιμο τραχύ, μπιμπικωτό, χωρίς
γυαλάδες και φώτα. (Αλλιώς σε κάρφωσε ο αντίπαλος.)

'Αντε τώρα να προσθέσει κανείς στο χακί και κάνα δύο απλά χρώματα:
κυπαρισσί, μπεζ, μπλε ραφ, έστω άσπρο. Αλλά προχθές είδα ένα φούξια
μεταλλικό. Κι ένα λελέ ασημί επίσης μεταλλίκ.
Και σύντομα φαντάζομαι θα μου προκύψει και το ροζ. Μπλιά!

Αγαπητοί τζιπάκηδες, πρέπει να αποφασίσετε. 'H το παίζετε ΑΝΤΡΕΣ (και πολύ
μάλιστα) και κυκλοφορείτε με τεράστια Pajero, Land Rover, Renegade - ή το
παίζετε τραβεστί. Διότι τζιπ με γλυκειά μεταλλική απόχρωση είναι -λυπάμαι-
τζιπ τραβεστί...

ΙΣΩΣ ΟΜΩΣ H NEA ΜΟΔΑ ΣΤΑ ΤΖΙΠ οφείλεται στο γεγονός ότι όλο και περισσότερο
τα οδηγούν γυναίκες. Δεν έχω στοιχεία για την Ελλάδα, αλλά σε άλλες χώρες
της Ευρώπης το ποσοστό φτάνει το 30 με 35%.

Είναι άραγε μια «αναπλήρωση» του «ασθενούς» (εμένα μου λέτε!) φύλου;
Νιώθουν έτσι τα κορίτσια πιο άντρες; ('Οπως όταν υιοθετούν την -αηδιαστική
και ολέθρια- συνήθεια του καπνίσματος;) 'H μήπως αισθάνονται ανωτερότητα
επειδή, μέσα στην κίνηση, βλέπουν τους άλλους από ψηλά;

Πρέπει να είναι όλα αυτά - συν μια παρεξήγηση. Σε μια έρευνα οι
περισσότερες γυναίκες οδηγοί τζιπ δήλωσαν ότι τα διάλεξαν γιατί τα θεωρούν
πιο ασφαλή.

Πρόκειται για μια πρωτόγονη θεωρία περί ασφάλειας - την ίδια που κάνει τους
παλιούς ταξιτζήδες να θεοποιούν τη «χοντρή λαμαρίνα». Που σε σκοτώνει πιο
αποτελεσματικά από τη λεπτή, η οποία έχει ελαστικότητα, υποχωρεί και
απορροφά την ενέργεια. Βλέπουν οι κυρίες όλο αυτόν τον όγκο, χοντρά σίδερα,
μασίφ προφυλακτήρες, bull catcher (προσοχή στους ταύρους...) και
σκέπτονται: αυτό είναι φρούριο! Εδώ δεν φοβάμαι τίποτα.

Λάθος κυρίες μου. 'Οπως έλεγε και ο παλαιός εκείνος ήρωας του Ιουλίου Βερν,
όταν εκτοξευθεί ένα σιδερένιο κούφιο βλήμα είτε μπροστά του είσαι είτε μέσα
του, το ίδιο κάνει. Τα χοντρά σίδερα δεν σας προστατεύουν - επάνω τους θα
χτυπήσετε σε μια πρόσκρουση και θα νιώσετε (;) όλη τους την ακαμψία. Τα
τζιπ δεν είναι ασφαλέστερα από τα επιβατικά. Αν έχουν το πλεονέκτημα της
τετρακίνησης (για ειδικές συνθήκες) έχουν και μειονεκτήματα όπως π.χ. το
υψηλό κέντρο βάρους που κάνει πιο εύκολη την ανατροπή. Θέλουν ειδικές
γνώσεις για να οδηγούνται σωστά.

Τζάμπα γράφω. Οι άνθρωποι δεν διαλέγουν με τη λογική.
Ειδικά μάλιστα όταν το αυτοκίνητο δεν το βλέπουν σαν μοντέλο, αλλά σαν
«μοντελάκι». Θα το πάρουν λοιπόν - και μετά θα επιστρατεύσουν, εκ των
υστέρων, όλων των ειδών τις δικαιολογίες.

ΩΡΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ O ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ! Ξαφνικά, ο ένας μετά τον άλλον, οι κ.κ.
κατασκευαστές ανακάλυψαν την ασφάλεια ABS (κ. διευθυντά, μη μου το
μεταφράσετε πάλι στα ελληνικά - να χαρείτε! Ξέρω ότι είμαστε το «ελληνικό
περιοδικό» αλλά μισώ τους καθαρευουσιάνικους σιδηρόδρομους! Επιπλέον,
καθιερώθηκε πια - πως λέμε παρμπρίζ και όχι ανεμοθώραξ...).

Λοιπόν ABS ο ένας, αερόσακο ο άλλος, εντατήρες ζωνών παρακάτω, μπάρες
προστατευτικές στις πόρτες ο επόμενος - ΖΗΤΩ η ελεύθερη αγορά! Προστατεύει
τον καταναλωτή πριν καλά-καλά το ζητήσει.

Σε λίγο θα είναι αδύνατον να πουλήσεις αυτοκίνητο χωρίς βασικό εξοπλισμό
ασφαλείας. H διαφήμιση (αυτών που τον έχουν) εκπαιδεύει τους αγοραστές και
τους μαθαίνει να τον απαιτούν και από αυτούς που δεν τον έχουν.

«Τί; Δεν έχετε αέριμπαγκ;» Θα λέει ο Θύμιος στον πωλητή.
Απαράδεκτοι! Και θα πηγαίνει παραδίπλα, που έχουν.

Κι ας μας φαίνεται υπερβολικό και γελάμε - σύντομα όμως θα μετράμε
κερδισμένες ζωές. Ιδιαίτερα με τον αερόσακο, που έχει εφευρεθεί για λαούς
(όπως οι Αμερικάνοι και οι Ρωμιοί) που δεν φοράνε τις ζώνες τους. (Οι
πρώτοι διότι το Σύνταγμά τους δεν επιτρέπει την υποχρεωτική επιβολή - οι
δεύτεροι επειδή βαριούνται και ουδείς τους ελέγχει.)

ΤΡΙΞΙΜΑΤΑ KAI ΑΛΛΑ. 'Οταν ισχυρίζομαι πως τα αυτοκίνητα έχουν ψυχή, μερικοί
χαμογελούν. 'Ομως πώς να εξηγήσω αλλιώς τη συμπεριφορά τους; Και τα δύο μου
αυτοκίνητα κάποια στιγμή άρχισαν ξαφνικά να τρίζουν και να θορυβούν. Το
Clio μάλλον αδικαιολόγητα, το BMW μετά από τρία μερόνυχτα φοβερή παγωνιά
στο Πάπιγγο. (Το οποίον, στο περασμένο τεύχος, τυπώθηκε... μπλε. TO XIONI
HTAN ΜΠΛΕ - νέο θρίλερ!) Ξέρετε η παγωνιά (κάτω από -10) επιδρά άσχημα στα
πλαστικά του ταμπλό.

Έτριζαν λοιπόν αμφότερα (το BMW ελαφρώς, το Clio μάλλον κουδούναγε) και
είπα να τα πάω στο συνεργείο. Αλλά, μόλις φτάσαμε εκεί, έγιναν παναγίες.
Ούτε τσικ. Μέχρι την πόρτα του συνεργείου χαλούσαν τον κόσμο. Και μετά -και
τα δύο- τίποτα.
Ρεζίλι με έκαναν! 'Εβαλα μέσα τον τεχνίτη, πήγαμε βόλτα, διάλεγα τους πιο
ανώμαλους δρόμους, έψαχνα τις λακούβες και τα σαμαράκια - ίχνος θορύβου. Με
κοίταγαν και ο ένας και ο άλλος μάστορας και θα σκέπτονταν... τρελός είναι
ο άνθρωπος.

Και βέβαια, μόλις έφυγα, ξανάρχισαν. Μέχρι που, στην μία περίπτωση, γύρισα
επί τόπου. Αλλά, δέκα μέτρα από το συνεργείο, το τέρας έσκασε πάλι.

Τώρα το BMW έχει συνέλθει. Λίγη ηλιοθεραπεία ξανάφερε τα πλαστικά του
ταμπλό στις κανονικές τους διαστάσεις. Το Renault κουδουνάει όποτε του
καπνίσει. Κάτι ήχοι απροσδιόριστοι - από το πλάι, από την ανάρτηση, από
πίσω. 'Ερχονται και φεύγουν.
Αλλά μόλις πλησιάζουμε σε συνεργείο τότε εξαφανίζονται εντελώς.

Μη μου πείτε πως δεν το κάνουν επίτηδες!_Ν.Δ.

ΥΓ. Να πω κι εγώ ένα λόγο για τον Ίκαρο. ('Ετσι τον ήξερε όλη η Ελλάδα:
«'Ικαρο». 'Ηταν από τους ανθρώπους χωρίς επώνυμο. Πόσοι γνώριζαν το
Κανελλόπουλος;)